الماس سرخ

دلا شب ها نمی نالی به زاری

سر راحت به بالین می گذاری!

تو صاحب درد بودی ناله سر کن

خبر از درد بیدردی نداری.

بنال ای دل که رنجت شادمانی ست

بمیر ای دل که مرگت زندگانی ست

مبآد آن دم که چنگ نغمه سازت

ز دردی برنیانگیزد نوایی

مبآد آن دم که عود تار و پودت

نسوزد در هوای آشنایی

دلی خواهم که از او درد خیزد

بسوزد، عشق ورزد، اشک ریزد!

به فریادی سکوت جانگزا را

به هم زن، در دلِ شب ، های و هو کن

وگر یارای فریادت نمانده ست

چو مینا گریه پنهان در گلو کن

صفای خاطر دل ها ز درد است

گفتم که دوستت دارم ، گفتی که باور نداری گفتم این کلمه را از حفظ نمی گویم از ته دلم می گویم ، گفتی دلم را نیز باور نداری سکوت تلخی کردم و از ته دلم آه کشیدم. مدتی سکوت با چشمانی خیس گونه ام خیس شد و قلبم شکسته گفتی که تو قلبم را شکستی ، گفتم که قلبت شکسته نشد ، احساست در هم شکست گفتی سکوت کن میخواهم گریه کنم ، من نیز سکوت کردم و با گریه تو نا آرام شدم و اشک ریختم

پشت احساس عميق دل من
شهري از جنس دل است
که اگر پا بگذاري آنجا
روي هر خشت و گلش نام خودت را بيني
و اگر منت خود را به سرم بگذاري قدمت روي نگاهم
بنشيني آنجا
دختري را تو ببيني که لباسش پر گلهاي اقاقيست ، بنفشه ست ، ياس است
و به سويت آيد با نگاهي که پر از احساس است
گوش کن زير لبش زمزمه اي ميخواند
که اگر تا مهتاب تو کنارم باشي
آسمان دل من تا به ابد آبي است
آه اين قلب پراز خواهش من
از جدايي نگاه تو دگر عاصي است
تو بمان تا به سحر
نه سحر تا به ابد
عشق همين جا جاريست
اين همه زيبايي و چراغاني شهر دل من
مال تو است
امشب اين جا جشن است
و تمام گلها ميرقصند
قاصدک جار زده
که تو اين جا هستي
شاپرک آمد وگفت هديه تان آماده ست
باز کن هستي من
تاب ندارم ديگر
و تو پوشال دلم را ديدي
وميان گل نرگس تو کليدي ديدي
ومن آرام در گوش تو رازش گفتم
وتو آرام نگاهم کردي
تو به من خنديدي
تو کليد دل من را به ته رود صفا انداختي
تو کنارم ماندي
نه به مهتاب و سحر
تو کنارم ماندي تا به ابد.

زیبایی عشق به سکوته نه فریاد

زیبایی عشق به تحمل نه خرد شدن و فرو ریختن

عشق خیالیه که اگه به واقعیت برسه دیگه طعم شیرینشو از دست میده

عشق یه کویره که عاشق تشنه با رویای سراب معشوق قدم به جلو میزاره

عشق سخن گفتن با نگاه

عشق امید به رسیدن ترس از نرسیدن